گیوه دوزی جزو قدیمی ترین صنایع دستی است كه از تاریخ پیدایش آن اطلاع دقیقی در دست نیست . این هنر اما در حال حاضر از رونق كمتری برخوردار است. در دایرة المعارف آزاد مقابل «گیوه» آمده است: گیوه نوعی پاپوش مخصوص مردان روستایی و از جمله صنایع دستی مناطقی از ایران است. مهمترین مناطق گیوه بافی کشوردراستان کرمانشاه است .قدمت گيوه بافي دراستان كرمانشاه به صد سال پيش برمي گردد، گيوه بافي يا گيوه چيني ازهنرهاي سنتي رايج استان كرمانشاه مي باشدكه ازگذشته هاي دورتاكنون به علت شرايط اقليمي،محيطي وجغرافيايي وهمچنين امكانات موجودمنطقه به توليدومصرف آن می پردازند. همه مراحل تولید این پاپوش دستی است و مواد اولیه آن نخ قالی (كه به اصطلاح تنه نامیده می شود) و ضایعات چرم است. رویه گیوه به وسیله زنان با نوعی سوزن كه جوالدوز خوانده می شود بافته می شود و قسمت كفی آن به وسیله مردان با استفاده از ابزاری كه تخت نامیده می شود به اصطلاح آجیده می شود. در صورت لزوم رویه این پاپوش با استفاده از سیریش اندوده می شود تا در مزارع كشاورزی مانع نفوذ آب به درون آن شود. ۲ مرحله اساسی در تولید گیوه، وجود دارد؛ شیوه كشی ( ساخت تخت گیوه) و رویه چینی (بافت رویه گیوه). این هنر مخصوص زنان و دختران روستا می باشد؛ آنان با استفاده از نخ تابیده در ضخامت های مختلف كه آن را یك لایه یا چند لایه می گویند و سوزن مخصوص به گیوه چینی می پردازند. هر چه نخ به كار رفته نازكتر باشد مرغوبیت گیوه تولیدی نیز بیشتر است. گیوه یا مستقیماً بر روی «تخت ملكی» بافته می شود كه در این صورت بر مرغوبیت گیوه اضافه می شود و یا ابتدا روی تخته مخصوص بافته می شود و در انتهای بافت گیوه، آن را جدا كرده و به روی تخت اصلی می دوزند. پس از پایان كار، گیوه قالب گیری می شود كه در این كار از قالب های مخصوصی از چوب، به شكل پا استفاده می شود و این نوع گیوه ها چون تمامی نخ می باشند، بسیار سبك و خنك بوده و در تابستان ها مشتریان فراوانی دارد .